groen lachen

Ik kan het niet laten een diepe zucht te slaken als ik de specialisten bezig hoor over hoe het gat in de begroting zou moeten worden dichtgemaakt. Deze morgen op radio 1 waren het Marc Leemans van het ACV en Karel van Eetvelt van Unizo die hierover hun licht lieten schijnen. Blijkbaar is iedereen het erover eens dat er iets moet gedaan worden aan de hoge loonkosten.  Dat wil natuurlijk zeggen dat de overheid dan wel een pak minder inkomsten binnenkrijgt, en de vraag waar dit geld vandaan moet komen wordt met minder eensgezindheid beantwoord. Want waar ze het allebei ook over eens zijn is dat ook de prijzen van energie niet mogen stijgen.

Dus, hoe ziet het plaatje er uit;  de grondstoffen worden schaarser, er zijn steeds meer mensen die steeds meer consumeren, de milieuschade neemt alsmaar toe en het gat in de begroting overtreft stilaan het gat in de ozonlaag. En wat zeggen de vakbondsmensen, de ondernemers en de politici? We willen vooral verder doen zoals we bezig zijn. Het is niet toelaatbaar dat belastingen zouden verhogen of dat de koopkracht zou afnemen. We moeten zo snel mogelijk de groei aanzwengelen en onze concurrentiekracht doen toenemen.

Hoe komt het dat we wereldwijd in de problemen zitten? Juist, door 60 jaar onafgebroken groei en concurrentie. Is er dan niemand die de simpele waarheid durft zeggen? Dat het onmogelijk is te blijven groeien op een eindige planeet? Dat we een grote democratische oefening moeten doen om na te denken over een manier van leven met meer kwaliteit en minder materiële verspilling? Een manier van leven met een rechtvaardiger verdeling van minder beschikbare middelen?

Einstein wist het al veel langer:  ‘je kan problemen niet oplossen met dezelfde denkwijze als die die het probleem heeft veroorzaakt’. Nog meer concurrentie zal enkel zorgen voor nog meer drop-outs, meer druk op mensen, milieu en hulpbronnen.  En tegelijk worden de echte prioriteiten uit het oog verloren. Alles wordt opgeofferd voor de korte termijn.

Dat sommige organisaties soms een beetje cynisch worden is dan ook te begrijpen. Het filmpje hieronder voelt ongemakkelijk aan, maar zit niet ver van de waarheid. Uiteindelijk lachen we door onze manier van leven dag in dag uit met de slachtoffers van onze levensstijl. (voor de duidelijkheid het is een geacteerd filmpje)