21 augustus 2034: met pijn in het hart.

Beste lezer, ik schrijf dit nu aan boord van een Zeppelin, op weg naar huis. Of beter gezegd, ik dicteer dit bericht aan Klaas. Marieke zit bezorgd naast mijn bed. De gebeurtenissen van de voorbije dagen hebben me geen goed gedaan. Nog dezelfde dag als die waarop ik het bericht kreeg van de opstand van de ‘Oil party’ ben ik in elkaar gezakt in een restaurantje naast het Titicacameer.

Een hartaanval, volgens de dokters een combinatie van de grote hoogte, de inspanningen van de reis en de opwinding over de recente gebeurtenissen. Zelf denk ik dat het nogal meevalt, al kan ik niet rechtop staan of zitten. Ik ben meteen met een propellervliegtuig naar Lima gebracht en kreeg een eerste behandeling in het ziekenhuis. Gelukkig was ik buiten bewustzijn, anders had ik misschien toch geprotesteerd tegen het vervoer met een vliegtuig. Ik die ervan overtuigd was dat mijn laatste vliegtuigreis in maart 2008 naar Ierland was (voor het werk dan nog).

Nu ben ik onderweg met een Medic-Zeppelin naar Amsterdam. Deze zeppelin maakt handig gebruik van hoge luchtstromen en gebruikt weinig energie om de overtocht te maken in 37 uur. Alle medische apparatuur en personeel is hier aanwezig voor een goede verzorging. Ik ga ervan uit dat ik kwiek als een hoentje uit de Zeppelin stap, klaar om de strijd aan te gaan tegen de “Oil party”. Ik zie Marieke wat meewarig kijken, maar toch knikt ze van ja. Iemand die ziek is mag je niet tegenspreken zeker.

Tegelijk ben ik overweldigd door het uitzicht vanop ongeveer 16 kilometer hoogte. Ik zie nog de randen van het Amerikaanse continent, met het vele groen van het regenwoud (al ontbreken nog flinke stukken), aan de andere kant de oneindige uitgestrektheid van de oceaan. Ik probeer me voor te stellen hoe daaronder die vele miljoenen levende wezens samen een ingewikkeld en fragiel netwerk vormen. Hoe elk onderdeel,van de kleinste eencellige tot de reusachtige potvissen allen van elkaar afhankelijk zijn en enkel kunnen overleven dank zij en met elkaar.

Daar komt een verpleegster aan met een spuitje. Ik moet vooral veel rusten en me geen zorgen maken over hoe het gaat met de planeet. Net voor ik mijn ogen sluit valt me op dat de verpleegster heel erg lijkt op Lady  Linn.