18 juni 2031: de laatste muur is gevallen

Uiteindelijk heeft het 64 jaar geduurd, maar vandaag is het laatste conflict uit de vorige eeuw van de baan. Het gaat over de  bezetting van Palestijnse gebieden door Israël. Een bezetting die van start ging na de zesdaagse oorlog in 1967. Ondanks vele opstanden, onderhandelingen en verschillende veroordelingen van Israël door de Verenigde Naties zijn ze decennia doorgegaan met het uitbreiden van illegale nederzettingen in bezet gebied. Vanaf 2003 begon Israël met het bouwen van een betonnen muur waarbij nog extra gebieden van de Palestijnen werden ingepalmd. Het conflict zat jarenlang muurvast, ook al omdat de Verenigde Staten (die er wel heel snel bijwaren als Sadam Houssein de VN resoluties negeerde) Israel bleven steunen.

Maar vandaag is dus gestart met het neerhalen van de muur. Israël moet zich terugtrekken volgens de grenzen van 1967 en de nederzettingen worden verkocht aan de Palestijnen. Dat er toch een oplossing is gekomen heeft onder andere te maken met de verzwakking van de VS op het internationaal toneel en de financiële instorting van Israël, wat dan weer te maken heeft met de buitensporige budgetten voor defensie. Het is de armoede in de jaren 10′ en vooral 20′ die de Palestijnen en Israëli’s dichter bij elkaar heeft gebracht.

De ervaring die de Palestijnen hebben opgedaan in overleven in moeilijke omstandigheden, met name in de smalle Gaza strook bleek namelijk een belangrijke troef. Israël kon niet langer beroep doen op bescherming van de VS, kreeg geen leningen meer en moest omschakelen naar een zelfvoorzienende economie. De armoede was zo schrijnend dat er een massale opstand uitbrak (in 2024, hoewel er in 2011 zelfs al dergelijke opstootjes waren). De regering kon niet anders dan de fondsen voor leger en politie drastisch verminderen en moest op zoek gaan naar een vergelijk met de Palestijnen.

Tijdens de onderhandelingen over de grenzen, over Jeruzalem, de vluchtelingen en nog andere kwesties was Israël verplicht onder druk van de eigen publieke opinie om verregaande toegevingen te doen. Dat er op het zelfde moment vanuit Palestina heel wat hulp werd geleverd aan de armste groepen in Israël deed de spanningen verder afnemen. Nu hebben we te maken met twee volwaardige staten die echter op heel wat vlakken nauw samenwerking. Palestijnen die op Israëlisch grondgebied wonen krijgen een aantal rechten en Israëli’s die in de Palestijnse staat wonen evenzeer. Israël en Palestina vormen nu een confederale staat. Net zoals zoals nogal wat planten- en diersoorten hebben nu ook deze groepen begrepen dat samenwerking voor elkeen beter is dan concurrentie.

Persoonlijk ben ik erg blij dat dit probleem nu van de baan is. Als jongeling ben ik trouwens ooit eens ingeschakeld als steward bij een bezoek van de toenmalige leider Yasser Arafat in Brussel. Ik heb toen maar een glimp van de man opgevangen (hij was nogal klein). Al zijn niet alle van zijn eisen effectief ingewilligd, ik vermoed dat ook hij best tevreden zou kunnen zijn met zijn volk dat nu eindelijk een eigen staat heeft…