Hoewel het de goede kant uitgaat met CO2 uitstoot door de mens is er grote ongerustheid over een nieuw mogelijk onheil. Door opnieuw een te warme winter blijkt dat in Alaska en Siberië steeds grotere stukken van de permafrost aan het opwarmen zijn. De permafrost bevindt zich aan de polen en bedekt bijna 20% van de totale landmassa. ’s Winters is de grond tot op grote diepte bevroren en ’s zomers ontdooit alleen het bovenste laagje.
Het ondooien van de permafrost gaf reeds heel wat problemen omdat wegen en huizen die gebouwd zijn op ontdooiende bodem plots op een onstabiele bodem blijken te staan. Maar dit is nog het minste in vergelijking met de ‘broeikasgasbom’ verscholen in de permafrost. De bovenste laag bevat namelijk veel plantenresten die bij het ontdooien beginnen te rotten. In contact met lucht komt daarbij het bekende broeikasgas koolstofdioxide CO2 vrij. Maar wanneer plantenresten echter onder water ontdooien, zetten bacteriën de plantenresten langzaam om in methaan (CH4) en dat is 20 keer sterker dan CO2. koolstofdioxide.
Ook op de bodem van oceanen is er permafrost die nu aan het smelten is. Via onderzoeksschepen probeert met nu te achterhalen hoe groot het probleem is. Op sommige locaties is het verschil met de ‘normale achtergrondwaarde’ een factor honderd keer zo hoog. Deze verschillen zijn waargenomen in de Oost-Siberische Zee en de Laptevzee. Het totale gebied bestrijkt vele duizenden vierkante kilometers, wat neerkomt op miljoenen tonnen methaan. Het filmpje hieronder toont het probleem.
Aangezien de hele wereld ondertussen al voldoende ervaring heeft met de vreselijke gevolgen van een opwarming van nu iets meer dan 1 graad is er massale ongerustheid. Als er geen manier gevonden kan worden om het massaal vrijkomen van methaan te stoppen of te beperken zijn we er aan voor de moeite. Verschillende teams van wetenschappers zijn nu koortsachtig aan het zoeken naar mogelijke oplossing. Er wordt gedacht aan bacteriën, het opvangen van de methaan en het toevoegen van metalen in de oceaan. Een aantal fantasten denken dat we maar zo snel mogelijk een aantal ruimtetuigen moeten bouwen om toch een deel van de mensheid te kunnen redden. Als effectief alle methaan uit de permafrost vrijkomt gaan we naar een temperatuurstijging van 8 graden en meer. Maar het zal toch wel nog minstens honderd jaar duren voor het zover komt.
Sommige pessimisten zeggen dat wat we we nu maken de wraak van Gaia is (naar het boek van James Lovelock) decennia lang dachten we dat we onbeperkt onze gang konden gaan met de natuur, en nu krijgen we de rekening gepresenteerd. Nu ik kleinkinderen heb wil ik toch al het mogelijke en onmogelijke doen om een oplossing te zoeken. Eén mogelijkheid is de afbouw van de menselijke CO2 nog sneller te laten verlopen ter compensatie van het vrijkomende methaan. Er is geen tijd te verliezen, iedereen kan meedoen, CO2, weg ermee!
Low Impact Man 
Een reactie op “12 januari 2028: de wraak van Gaia”