5 januari 2015: springtij

De voorbije dagen was er al gesproken over de risico’s van het volgende springtij in combinatie met de te verwachten noordwesterstorm. Nu is het zover. We zitten aan de radio gekluisterd terwijl buiten de storm in alle hevigheid woedt. De eerste berichten zijn alarmerend.

De voorbije jaren is ruim 300 miljoen euro geïnvesteerd in het verbreden van de stranden en het bouwen van muren op de dijken. Maar door de financiële impasse was er flink wat vertraging bij de bouwwerken. Op plaatsen waar de stranden werden breder gemaakt heeft het springtij in enkele uren tijd 11 miljoen kubieke meter zand weggespoeld. Het water is onder andere in Den Haan en Oostende de stad binnengestroomd. Aangezien er nauwelijks nog duinen resten is er geen natuurlijke barrière meer voor het water.

Omdat er de voorbije weken al flink wat regen is gevallen blijkt dat grote delen van de polders zijn volgelopen, door een combinatie van het water uit het land en vanuit de zee. Het is moeilijk een zicht te krijgen op slachtoffers, maar duizenden mensen zitten vast op de hoogste verdiepingen van flatgebouwen. Tienduizenden varkens en koeien zijn verdronken en tientallen vierkante kilometer vruchtbare grond zijn verloren door het zoute en vervuilde water. De regering vraagt de bevolking rustig te blijven en vraagt iedereen uit de kuststreek, inclusief Brugge, om zo snel mogelijk de zone te verlaten. Mede omdat er de volgende dagen nog meer regen op komst is. Het leger is onderweg naar het rampgebied, alleen blijkt nu dat heel wat van het materiaal zich nog altijd in Libië en Afghanistan bevindt.

De kaart hieronder toont de huidige situatie. Hoe dramatische de overstromingen hier ook zijn, in Nederland is echt sprake van een ramp.  Dortrecht, Gouda, Rotterdam, Den Haag en Amsterdam zijn allen overstroomd. Verslaggevers spreken over een situatie die minstens dubbel zo erg is als de watersnood in februari 1953. Toen waren er 1 800 slachtoffers. Nochtans was Nederland veel beter voorbereid op watersnood dan België. De storm waarvan men dacht dat die slechts 1 keer om de duizend jaar zou komen is wel heel snel op het toneel verschenen.

Adam zit verslagen naast mij naar de radio te luisteren.  Getuigenissen van mensen die hopeloos op zoek zijn naar hun vermiste familie wisselen af met politici die zeggen dat er niks te doen is aan natuurgeweld en meteorologen die sombere weersvoorspelling voor de volgende dagen verkondigen.  Houdt het dan nooit op’ vraagt Adam zich luidop af, ‘waar hebben we dit allemaal aan verdiend?’