afvaldag

Het was me wel het afvaldagje gisteren. Op de middag had ik een babbel met een dokter van het allergiecentrum in Gent over de gevolgen van pollutie. Daarna ben ik naar Turnhout gespoord om een film te zien over de opslag van kernenergie en ’s avonds en ik nog gaan kijken naar ‘Plastic planet’ over.. plastiek.

Laat ik beginnen met ‘Into Eternity’.  Het is een documentaire over het bergingsproject ‘Onkalo’. Daar is men gestart met het uitgraven van een gigantische opslagplaats in graniet. Het project is gestart in de vorige eeuw en zal klaar zijn rond 2120. Het zal ongeveer voldoende zijn om het Finse kernafval te bergen. In de film krijgen we beelden over de tunnels, en horen we vooral mensen uit de kernindustrie aan het woord.  Dit is een bijzonder knappe zet van de regisseur. Er komen geen actievoerders of echte tegenstanders aan bod. Maar doorheen de gesprekken met de voorstanders krijg je een beklemmend gevoel. Namelijk, er is een zeer groot probleem van nucleair afval, op dit moment wereldwijd ongeveer 250 000 ton van dat afval. Er is geen echt goede oplossing, en het bergen onder de grond ziet men als de minst slechte oplossing. Aangezien het afval nog 100 000 jaar gevaarlijk is kon NIEMAND met zekerheid stellen dat het afval veilig is. Zelfs al is de onderlaag al die tijd stabiel (en ook dat is niet 100% zeker), bovengronds kan er heel veel gebeuren. En het valt niet uit te sluiten dat ooit mensen terug in contact komen met het afval, of er zelfs naar op zoek zullen gaan.

In het debat achteraf kon Peter de Preter (Miras) eigenlijk niet anders dan dit bevestigen. Er bestaat alleen een minst-slechte oplossing voor het afval. In het debat over Fukushima las ik ergens volgende vergelijking. Kernenergie is als een fantastische revolutionaire nieuwe wagen. Sneller en zuiniger en beter dan alle andere, alleen is het de ontwerpers nog niet gelukt remmen in te bouwen. Toch hebben we beslist die wagen te gebruiken met als argument ‘we zullen eenmaal we aan het rijden zijn wel iets vinden op het probleem van de remmen’. Nu zijn we 50 jaar bezig met kernenergie en hebben we nog geen oplossing. Terwijl de snelheid steeds hoger wordt. Een aanrader dus deze film.

En dan is er ook Plastic Planet. Een Duitse film die gaat over de productie van plastiek en de gevolgen ervan. Toch wel vreemd dat er heel wat gelijkenissen zijn met het vleesverhaal. Zo kon de filmmaker nergens toestemming krijgen om echt te filmen hoe plastiek gemaakt wordt. Hij gaat op zoek naar de samenstelling maar die blijkt overal Top Secret te zijn. Er bestaan documenten waaruit blijkt dat de plastiekindustrie op de hoogte is van de gevaren van ftalaten in plastiek en waarbij ze afspreken dit staalhard te ontkennen. Tevens blijkt dat plastiek overal zit, in de oceanen, in de grond, in de lucht, in ons bloed (bisfenol A), in de moedermelk, in sperma en in eicellen.

Hier komen natuurlijk wel de tegenstanders aan het woord (ook de voorstanders), en krijg je toch een beangstigende boodschap mee. Het ongebreideld gebruik van plastiek in alle mogelijke vormen is duidelijk te linken aan de toename van kankers, allergieën, vruchtbaarheidsproblemen en obesitas. En dat brengt me dan terug bij het gesprek van diezelfde middag. De dokter in kwestie gaf aan dat ze zeer bezorgd is over de toename van allergieën en ziektes die gelinkt zijn aan de vervuiling van de lucht, het gebruik van additieven en plastiek.  Voor wie denkt dat het klimaatprobleem overtrokken is, hier is er dus nog eentje waar we de volgende jaren nog veel zullen over horen: de chemische vervuiling van ons leefmilieu.

In de film zie je hoe enkele gezinnen alles wat ze in huis hebben met plastiek en kunststoffen voor hun deur zetten. Ik heb ook als eens rondgekeken en ik vrees dat het ook bij mij een behoorlijk hoeveelheid zal zijn. Vandaar nog een mooie uitdaging voor wie eens iets wil proberen: wordt de No Plastic Family.  Ik wil gerust wat tips geven over hoe je zoiets kan lanceren…