Vandaag kan je in de krant (en online) een stukje lezen over de Europese plannen om de wattenstaafjes te verbieden.

Hier de ingezonden versie.

Waarom Europa plastic wattenstaafjes wil verbieden.

Wellicht is het zo gegaan. De Europese ministers van milieu zitten samen, gezellig in Brussel. Een aantal wetenschappers mag een korte presentatie geven over de stand van het milieu. Het is geen pretje. De klimaatdoelstellingen worden niet gehaald, de vervuiling door fijn stof neemt epidemische vormen aan, het aantal diersoorten dat uitsterft is opnieuw gestegen, de plasticvervuiling is veel erger dan gedacht. Slide na slide zakken de ministers wat dieper weg in de lederen fauteuils.

De commissaris van Milieu, de Maltees Karmenu Vella bedankt de wetenschappers en spreekt de groep toe. “Beste collega’s, de situatie is ernstig, ik denk dat we toch een paar voorstellen zullen moeten bedenken om de milieuproblemen aan te pakken. Wie heeft er een idee?”

De jonge Zweedse minister Kalorina Skog is er voor het eerst bij en wil een goede indruk maken. “Ik denk dat het redelijk eenvoudig is, we mogen niet langer luchthavens en vliegtuigverkeer subsidiëren, we moeten de Europese auto-industrie veel strengere uitstootnormen opleggen. Tevens moeten we het gebruik van steenkool en bruinkool zo snel mogelijk afbouwen. Daarnaast is een drastische beperking van de Europese veestapel noodzakelijk.”

Terwijl ze gedreven verder gaat kijken de andere ministers elkaar vol ongeloof aan. Dit is duidelijk een groentje. Ze draagt ongetwijfeld een bio-katoenen pakje.  Maar Karolina gaat onverstoorbaar verder. “Ik zie nog wel wat opties.  Europa kan echt wel iets doen rond klimaat en milieu. We kunnen de lobbyisten van de olie-industrie en chemische industrie wandelen sturen. We kunnen de lidstaten veel meer op de vingers tikken voor hun falend natuurbeleid, of voor het stimuleren van salariswagens.” Hier kijkt ze even subtiel in de richting van de Vlaamse minister van leefmilieu, die druk in de weer is met het polijsten van haar vingernagels.

Na haar tussenkomst is het even stil. Dan breekt de hel los, 27 ministers roepen door elkaar. De Duitse minister Svenja Shulze schreeuwt het uit. “Na de sjoemelsoftware hebben we de auto-constructeurs net lagere normen beloofd, daar kunnen we niet op terugkomen!” De Nederlandse Cora Van Nieuwenhuizen loopt rood aan: “het luchtvaartverkeer aan banden leggen, dat is onmogelijk, dat is het einde van de beschaving.”  De Pool Henryk Kowalczyk is furieus. “Afbouwen van de veestapel? Beperken van steenkool! Over mijn lijk!” en hij gooit zijn half opgegeten broodje tonijn in de richting van de Zweedse minister. Ook de Britse milieuminister Michael Gove is in alle staten. “Als maar een van deze voorstellen wordt besproken stappen wij meteen uit de Europese Unie” roept hij stampvoetend.

Het duurt even voor het terug rustig wordt in de vergaderzaal. Commissaris Vella beseft dat het niet makkelijk zal worden. Hij kijkt even op en ziet de Vlaamse minister Joke Schauvliege verveeld met een wattenstaafje in haar oor peuteren. ‘Ik weet het!’ roept Karmenu Vella. ‘We vaardigen een algemeen verbod uit op plastic wattenstaafjes!’ Iedereen in de zaal beseft meteen welk briljant idee dit is. Er is weinig tewerkstelling mee gemoeid, er is geen grote lobby van de wattenstaafjesindustrie, de maatregel valt niet te controleren en het klinkt goed. Een luid gejuicht klinkt op in de vergaderzaal.  Alweer hebben de Europese leiders getoond dat ze in staat zijn de grote uitdagingen met gedurfde structurele maatregelen aan te pakken.