het economisch belang van plastic

Het was dan wel op een zondag, maar goed, als ze je bellen van De Morgen om een opinie te schrijven over Plastic Attack dan doe je dat maar zeker. Zelfs al gaat de essentie ervan helemaal niet over plastic.

Het stukje kan je hier lezen.

Of hieronder natuurlijk, als je geen abonnee bent

De actie van Plastic Attack dit weekend heeft de nodige media-aandacht gekregen. Dat was ook de bedoeling. Dit soort prikken levert in de eerste plaats een gebruikelijk spelletje zwarte pieten op. Het is respectievelijk de schuld van de supermarkten, de voedingssector, de overheid, de verpakkingsindustrie en de natuurlijk de consument zelf. Het is al een hele verademing dat de plastic vervuiling niet in de schoenen van de Walen, de Socialisten of de Islam kan worden geschoven.

De vraag is echter of zo’n actie en het obligate rondje ‘het is de schuld van de ander’ wel zoden aan de dijk zet. Iedereen kan zijn mening uiten, binnen enkele dagen is het voorval vergeten en blijft de plastic berg groeien. Misschien zijn er in het beste geval enkele consumenten die ‘er nu toch wat beter op gaan letten’. Maar denk niet dat de verpakkingsindustrie nu plots zal stoppen met het individueel verpakken van komkommers. Ik zag ook geen tweet van een minister die het probleem kordaat gaat aanpakken. Aangezien er voor een evidente maatregel zoals statiegeld geen politieke moed is moeten we uit die hoek niet veel verwachten.

Misschien moeten we dan toch eens naar de olifant in de kamer kijken. Waarom wordt voedsel steeds meer bewerkt, komt het van steeds verder en wordt het mede daarom steeds meer verpakt? Waarom worden we platgeslagen met reclame voor nutteloze producten van slechte kwaliteit? Waarom werken in Azië miljoen jonge vrouwen in ongezonde omstandigheden, en miljoen boeren in Afrika tegen een hongerloon? Waarom blijft de CO2-uitstoot nog steeds in stijgende lijn gaan? Waarom wordt statiegeld hier niet ingevoerd? Waarom hebben we te maken met het ene vleesschandaal na het andere? En waarom wordt de tuin van Chris Dusauchoit overspoeld met jawel, kalvermest! Het antwoord op al deze vragen is heel simpel: economische belangen.

Om terug te gaan naar de plastic kwestie; de grote warenhuizen, de importeurs van voedsel en de verpakkingsbedrijven zijn zo goed als allemaal beursgenoteerd. Hun activiteiten zoals voedsel produceren, verplaatsen en verkopen zijn uiteindelijk gericht op het verwerven van een groter marktaandeel, meer winst en dus tevreden aandeelhouders. En als blijkt dat dit doel kan gehaald worden door de broccoli uit de serres van Almeria beter te beschermen met plastic tijdens de lange rit naar hier, dan gebeurt dat natuurlijk. Wat de mogelijke impact is op mens of natuur is bij zo’n keuzes van tweede orde.

Ik weet niet precies waar en wanneer, maar het lijkt erop dat we ooit beslist hebben dat economische belangen de belangrijkste zijn. De natuur beschouwen we als iets wat we straffeloos kunnen gebruiken en vervuilen. Mensen moeten zich ook maar wat aanpassen als er economische belangen op het spel staan. Blijkbaar zijn groei en concurrentie heilig, en al de rest moet in dienst daarvan worden gezien en georganiseerd.

Wat Plastic Attack doet is een van de absurde gevolgen van het vooropstellen van economische belangen aankaarten. Een belangrijk deel van hun boodschap is de oproep om te kiezen voor andere modellen. Ik ga ondertussen tien jaar als Low Impact Man door het leven, en het valt me op hoe groot het aanbod ondertussen is geworden voor wie niet wil meedoen in het destructieve mainstream economisch model. Ik kan voor mijn voedsel terecht bij het voedselteam, de boerenmarkt, de coöperatieve buurtwinkel, de zelfoogstboerderij en de verpakkingsvrije winkel. Met een pak minder plastic tot gevolg, maar ook met vele andere positieve effecten. Want deze ondernemers en coöperatieven doen het niet voor hun aandeelouders. Ze zijn gepassioneerd bezig om met respect voor de natuur een kwalitatief product te leveren. Daar betaal ik graag een faire prijs voor.

Het is goed dat we ons boos maken op het dominante economisch model. Ik zal graag meedoen als er in Gent een Plastic Attack komt.  Minstens even belangrijk is dat we de nieuwe niches die overal ontstaan ondersteunen en gebruiken. Uiteindelijk zullen we ons toch eens de vraag moeten stellen of de focus op economische groei vol te houden is. Ooit zal een breed debat op gang moeten komen of er niet wat andere waarden minstens even belangrijk zijn. In afwachting daarvan doe ik zoveel mogelijk aan plastic-onthouding.

Steven Vromman