Het heeft iets meer tijd gekost dan voorzien, maar hier is dan toch de opname van mijn speech vorige week. Het filmpje is exact het tegenovergestelde van hoe een hip en leuk filmpje vandaag de dag moet zijn. Het maakt dus bijzonder weinig kans om een youtube-hit te worden.
Zo is vijftien minuten veel te lang in een tijd dat de gemiddelde surfer nauwelijks een minuut aandacht kan besteden aan eenzelfde item. Verder zitten er geen speciale technieken, geen verrassende beelden, geen grappen of animaties tussen. Er is geen lachband gebruikt en niet eens een streepje muziek om het dramatisch effect te verhogen. Alleen maar inhoud. Dus wel een beetje gedurfd in deze tijden. Wie ondanks alle waarschuwingen het filmpje toch wil uitkijken, doe dit niet op je werk, daar komen problemen van.
Ik ben trouwens gisterenavond gaan meehelpen met het Voedselcollectief om een paar ton voedsel een verdieping hoger te sjouwen. Veel steun zal ik er niet gehaald hebben want echte anarchisten gaan niet stemmen. Toen ik voorzichtig opperde dat ik op de lijst van Sp.a-Groen sta was de opmerking van een sympathieke jongeman ‘daar stem ik niet op, dat zijn allemaal kapitalisten’. Hij voegde er meteen aan toe dat hij niet wou beweren dat ik een kapitalist ben, maar ook Groen en Sp-a zijn volgens hem voorstanders van het kapitalistisch vrije markt systeem. Tja, ik weet dat Groen wel vragen stelt bij de uitwassen van ons economisch model, en zelfs het dictaat van groei en concurrentie in vraag wil stellen, maar zijn we ronduit tegen het kapitalistisch vrije markt model? In het kartelprogramma heb ik daar niks over gelezen, dus ga ik het eens vragen als ik Wouter Van Besien tegenkom.
Wie voor 12 oktober nog een leuke activiteit zoekt, het anarchistisch collectief organiseert een gespreksavond over zin en onzin van verkiezingen, mét een sessie ‘stembrieforigami’.
Low Impact Man 
Heb je er Nederlandse ondertiteling bij, vraagt een Hollandse voor wie Vlaams een andere taal is 🙂 (om te horen in elk geval)
LikeLike
Ik denk ook dat het blijven meegaan in het kapitalistisch vrije markt model steeds meer vernieling en onrechtvaardigheid zal teweegbrengen. En dat zal uiteindelijk leven voor de mens op deze prachtige planeet onmogelijk maken. Maar ik denk dat er toch nog een beetje hoop is als we nu met z’n allen het roer omgooien!!! Dus waar wachten we op???
LikeLike
Ik vind die vraag niet zo moeilijk, ik krijg die vraag al jaren over mij heen. De ecologische ideologie vertrekt niet van het humanisme maar van het ecocentrisme. Zowel het kapitalisme als het ‘communisme’ (socialisme, etc.) stellen de mens centraal. Beide zijn ook ontstaan in de 19de , begin 20ste eeuw en zijn ingebed in het historisch materialisme. Het zijn de materiële omstandigheden, inclusief de cultuurgoederen, die ons tot mens maken. En bovendien is in die tijd ook de arbeidsethos ontstaan, en daarmee de belangrijkste invulling van de (sociale) identiteit van mensen. Of het nu om een staatseconomie gaat , die centralistisch is, of over de neoliberale vrije marktwerking, die centralistisch omdat ze de 1% heeft gecreëerd, beide hebben in hun grondslagen twee dingen niet meegenomen:
1. het irrationele van de mens als individu en als soort
2. de beperkingen die onze planeet ons voorschoteld
De strijd tussen kapitalisme en communisme is eigenlijk een strijd tussen ‘hebbenden’ en niet ‘hebbenden’ en gaat over een materialistisch herverdelingsvraagstuk.
We zijn ondertussen begonnen aan de 21ste eeuw. In de loop van de 20ste eeuw, en met name na de tweede wereldoorlog (die ons geloof in de mensheid en menselijkheid danig heeft geschonden), ontstond een beweging die de mens en de emancipatie via ‘hebben’ niet langer centraal stelde. Meer nog, die beweging had oog voor de emotionele, irrationele, spelende mens. En die beweging pleitte voor decentralisatie van zowat alles. Maar pleitte ook voor herverdeling via de overheid, en dus voldoende overheid. Meer nog, de vraag was om de gemeenschappelijke goederen (en ook gemeenschappelijke diensten) onder gemeenschappelijk bestuur te plaatsen, maar ook zeer veel ruimte te laten aan privaat initiatief.
En het doel was niet langer een economische finaliteit, die ook Marx inschrijft, maar een sociale finaliteit. Er was een ommekeer in middel doel verhouding. De creatie en het al dan niet herverdelen van economische middelen was niet langer het doel, maar een middel om ieder tot zijn of haar recht te laten komen. En emanciperen was niet een kwestie van herverdelen van hebben maar van ‘zijn’.
De niet hebbenden , zij die zich uitgesloten weten, hebben weinig boodschap aan minder hebben en meer zijn. Het willen ‘afpakken van de kapitalisten’ is vaak een negatieve wraakoefening. Erg begrijpelijk als een systeem jou keer op keer uitsluit. Of als je worstelt met de ‘pijn van het niet zijn’.
Groen, de groene partij vandaag, is in haar politieke praktijk erg voorzichtig, te voorzichtig naar mijn smaak.
De groene ideologie staat voor een mengeling van ‘etatisme’ (een links begrip) en ‘marktwerking’ (een rechts begrip) waarbij niet zozeer gekeken wordt wie nu over de productiemiddelen beschikt, maar waartoe ze gebruikt worden. En waar de onstane meerwaarde voor wordt gebruikt. Een groene economie is geen centraal gestuurde planeconomie. Maar een groene economie is ook niet een gedereguleerde markt met onbeschermde consumenten en op winstmaximalisatie gerichte bedrijven. Een groene economie vergoedt het kapitaal op billijke wijze, maar het is ‘slow money’, vergoedt arbeid op billijke wijze, maar voor werk op mensenmaat, en vergoedt de aarde op billijke wijze, door trager te produceren, trager te consumeren, te dematerialiseren waar kan en kringlopen te sluiten. Maar vooral de menselijke arbeid als maatstaf te nemen voor het ritme van het leven, en niet langer het ritme te volgen van de motor van de economie die door fossiele brandstof aangedreven, ons allemaal op een veel te snel draaiende mallemolen heeft gezet waar steeds meer mensen vanaf worden gezwierd of er veilig vanaf proberen te komen…
LikeLike
Absoluut akkoord met de menselijke arbeid als maatstaf voor het ritme van het leven… dan is er nog meer dan een beetje hoop dat het leven leefbaar blijft voor elke mens:-)
LikeLike
Lucie, mijn vorig zinnetje had eigenlijk onder jouw bovenstaand stukje moeten staan, maar ik heb het wat te snel verstuurd:-)
LikeLike
De maatschappij zoals ze nu is en al een hele tijd was (met alle economische groei ten spijt), maakt een groot deel van de mensen niet gelukkig. Nog nooit waren er zoveel zelfdodingen, zware depressies, burn outs, welvaartsziekten, psychologische problemen … zowel van jonge als oudere mensen, rijken als armen.
Maar kan de politiek het tij doen keren?
Is het mogelijk een warm menselijke maatschappij te creëren met respect, zorg en aandacht voor iedereen en alles wat leeft? Zodat we ons terug verbonden en veilig voelen? Een maatschappij waar er genoeg is voor iedereen en waar er een gezonde leefomgeving is voor iedereen (met gezonde voeding, gezond water, gezonde lucht, zonder lawaai en geurhinder)?
Ik hoop het van ganser harte!
Maar ik weet één ding: Wie vandaag de dag bewust kiest voor een levensstijl die deze zaken nastreeft, moet een zeer sterke wil hebben. Want het is je alle dagen verantwoorden voor de (voor vele mensen onbegrijpelijke) keuzes die je maakt. Waarom werk je niet buitenshuis (maar neem je de zorg op voor je kinderen, ouders, ziek familielid), waarom weiger je mee te doen aan de cadeautjesdwang, waarom doe je de moeite om dingen te herstellen (als nieuw goedkoper is), waarom heb je geen auto, waarom heeft je kind thuis geen toegang tot zijn eigen pc met internet, waarom ga je niet op reis met het vliegtuig, waarom eet je geen vlees … kortom: waarom doe je niet normaal? Ben je gek of zo?
Je moet ook een groot doorzettingsvermogen hebben, want het voelt toch heel vaak als een eenzame tocht waarin je emmers water naar de zee draagt.
Gelukkig is er deze inspirerende blog!
LikeLike
Dankjewel, beste Martine, voor jouw inspirerende en warm-menselijke bijdrage!!!
LikeLike
Ik leef ook ecologisch, maar ik heb dat veel minder. Het is voor mij zo evident dat ik doe wat ik doe, dat ik vaak mensen inspireer en toon hoe makkelijk die keuzes wel zijn. En ik heb mij blijkbaar omringt met mensen die zich niet kunnen voorstellen dat ik anders leef. Maar anderzijds val ik ook mensen niet aan in hun levensstijl. Ik heb vrienden met een zeilboot, anderen hebben een grote auto, nog anderen gaan twee keer per jaar op reis, nog anderen zijn fervente vleeseters… Het enige wat ik doe is ‘voorleven’, en de rest wijst zichzelf wel uit op termijn.
Daarnaast werk ik natuurlijk aan verandering op een wat ‘groter’ niveau: ik richtte een coöperatieve op, begeleidt organisaties in hun duurzaamheid, geef lezingen, … Ik sta midden in de wereld. Misschien is het daarom dat mensen ‘connectie’ maken met de voorbeelden die ik geef?
LikeLike
Gemakkelijk gezegd! Het is minder evident als je nog kleine kinderen hebt die nu naar school moeten leren fietsen, die alsmaar astmatischer worden door de toenemende concentratie aan fijn stof…
Ik ben reeds heel lang aan het strijden tegen het onrecht dat niet elk kind op onze wereld dezelfde kansen krijgt, maar de laatste tijd begin ik ook voor mezelf en mijn eigen kinderen het recht op gezondere levensomstandigheden op te eisen! Niet elke mens is gezegend met een van nature sterke gezondheid…
LikeLike
Lucie, uit je bijdragen blijkt duidelijk dat je met kennis van zaken spreekt en dat je beroepshalve met ecologie bezig bent. Dan kan je je gemakkelijker verdedigen en leggen de mensen eenvoudig weg de link met jouw ecologische leefstijl.
Voor iemand die meer vanuit zijn buikgevoel ecologisch wil leven (maar niet persé omdat je er zoveel kennis over hebt) ligt het toch anders. Je kan je keuzes niet zo grondig uitleggen aan anderen, je wordt sneller onder de tafel gepraat.
Ik vermoed dat het er ook wel toe doet of je veel afwijkt van het gedrag van je nabije familie en schoonfamilie, de mensen waarmee je samenwerkt, je buren. Of in welke branche je tewerkgesteld bent. Want die mensen kies je zelf niet uit.
Je vriendenkring kies je zelf en daarom voel je je daar meestal minder een buitenbeentje.
Maar toch … ik voel me klein bij de grote groep van mensen waarbij het gaat het om steeds meer, steeds beter, prestatiegericht, concurrentieel, steeds egoïster (je kan je toch niet het leed van de hele wereld aantrekken).
LikeLike
Martine, dat is een waardevolle opmerking, en eentje waar ik rekening mee kan houden in het ontwerpen van acties en communicatie. Als ik het goed begrijp is er behoefte om sociale bevestiging te krijgen van gelijkgezinden. Eerder organiseerde ik al ‘transitiecafé’s’ in mijn huis. Ik denk dat ik nog een paar keer een ‘salon’ zal organiseren, waarbij mensen gewoonweg kunnen ont-moeten, zonder veel informatie, en zich kunnnen ‘opladen’ aan elkaar. Mocht daar belangstelling voor zijn, dan hoor ik het graag…
Ik kan ook iets uitwerken dat kan plaats vinden in iemands huiskamer (waar de gastvrouw ruimte ter beschikking stelt, maar verder niets hoeft te doen) en zo meerdere huiskamers en omgevingen bereiken?
Ik denk maar luidop…
LikeLike
Lucie, voor mij persoonlijk zijn zulke ontmoetingen geen noodzaak (misschien wel voor anderen). ’t Is alleen zo dat eens je buiten je eigen kringen vertoeft je weerbaarder zou moeten zijn. En een politiek waarin ecologie voorrang heeft en waarbij het grote publiek aan de lijve kan ondervinden dat dit een goede politiek is … zo’n politiek zou je weerbaar maken.
Hopelijk lukt het nu in Gent om er 6 succesvolle jaren van te maken zodat deze stad als voorbeeldfunctie kan dienen voor anderen. Ik hoop het van ganser harte en ik wens het Steven en iedereen daar in Gent toe!
LikeLike
Beste Martine, ik hoop dat ook. Dan zullen binnen zes jaar de kaarten in ons land er hoogstwaarschijnlijk helemaal anders uitzien:-)
LikeLike