500 dagen…

Vandaag is het 500 dagen geleden dat de onderhandelingen voor een nieuwe regering gestart zijn. En als ik de onderhandelaars bezig hoor op de radio dan kan ik een zucht af en toe niet onderdrukken. Bij de vele contacten die ik heb tijdens mijn ronde door Vlaanderen merk ik ook dat heel wat mensen aan het afhaken zijn. Ze begrijpen niet waarom de partijpolitieke en communautaire spelletjes zodanig bepalend zijn dat de echte problemen niet aan bod komen. Want in de 500 dagen is het nauwelijks gegaan over de risico’s van het klimaatprobleem, de afhankelijkheid van olie, de nakende crisis in de voedselproductie of energiesector. Om nog te zwijgen over het bevolkingsvraagstuk. Zelfs over zinvolle tewerkstelling, goed onderwijs of een degelijke asielbeleid is nog nauwelijks gesproken. Dit lijken me zaken die toch iets meer belang hebben dan de taal van een rechter in Halle?

Helemaal ongerust word ik als ik de drijfveer hoor van sommige politici. Het gaat er niet meer om wat de kiezers willen, het gaat niet meer om het realiseren van een maatschappelijk project,  maar de ondertoon is de angst voor de beurzen en de markten. Het zijn de beurzen en de financiële markten die bepalen wat we moeten doen (en dat is volgens hen saneren, besparen en privatiseren). Dat is dan weer het gevolg van het onverantwoord maken van schulden (om oude schulden af te betalen). En dit hoort dan weer bij ons groeimodel en het systeem van de rente. Want wie leent moet rente betalen en om dus meer geld te kunnen terugbezorgen dan je hebt geleend moet je groeien. Dus meer produceren (liefst met minder mensen) en meer verkopen.

Dat de planeet deze onstilbare honger naar energie en grondstoffen niet meer kan volgen is ondergeschikt. Dat de schade aan mens en milieu elke dag groter wordt speelt nauwelijks een rol. Voor die groei zijn we bereid de Noordpool te riskeren (om naar olie te zoeken) en de vliegtuigsector te subsidiëren.

Kortom een redelijk hopeloze zaak die niet vol te houden is. Dat we van richting moeten veranderen is duidelijk, alleen lukt dit niet bij volle snelheid. De hele mikmak vertragen, even stilstaan en dan met zijn allen goed nadenken wat voor wereld we eigenlijk willen lijkt met aangewezen.

De problemen naar volgende generaties doorschuiven (o.a. met het maken van nog meer schulden) is niet meer verantwoord.  Wie trouwens een overzichtje wil van de totale wereldwijde schuld kan hier eens klikken.