De reis verloopt voorspoedig, en normaal gezien zullen we morgen de Amerikaanse kust in zicht krijgen. Nu kunnen we met de verrekijker al de indrukwekkende off-shore windmolenparken zien die massaal voor de Columbiaanse kust zijn opgetrokken. Honderden en honderden giganten die rustig rondjes aan het draaien zijn.
Al een geluk dat we met de boot zijn, want de voorbije dagen zagen we op het internetnieuws de berichten over verschillende grote vulkaanuitbarstingen. Het gaat onder andere over uitbarstingen in Yellowstone in de VS, de Pinatubo 
in de Filipijnen en de Vesuvius in Italië. Er is niet echt een verklaring voor deze plotse simultane activiteiten van vulkanen, al kan je op sommige fora lezen dat het al door de Maya’s voorspeld was. Volgens specialisten zou dit uiteindelijk wel eens een goede zaak kunnen zijn. De huidige erupties hebben een impact die geschat wordt op 2 tot 3 maal die van de Pinatubo in 1991. Als gevolg van de grote hoeveelheden fijn stof en vulkanische as in de atmosfeer was toen een tijdelijke afkoeling van de aarde met zo’n halve graad. Dus zijn er nu nogal wat klimatologen die deze situatie als een zegen verwelkomen. Er zijn natuurlijk nog andere effecten – zoals enkele honderden menselijke slachtoffers – en een flinke toename van het zwavelzuur gehalte.
De uitbarstingen maken dat er nu al helemaal geen straalvliegtuigen vliegen, ook niet met de nieuwe generatie biodiesel op basis van algen. Enkel zeppelins die aan een voorzichtige come-back bezig zijn kunnen nog vluchten maken (en kleine propeller-vliegtuigjes). Op de boot hebben we er nog niks de vulkanische activiteiten gemerkt. Het weer is vrij rustig en de wind zit goed.
We hebben al ongelofelijk genoten van urenlang op het dek zitten en voor ons uit kijken. Het besef van de eigen nietigheid wordt wel heel groot als je dagenlang alleen maar oceaan ziet. Het besef ook dat de boot gedragen wordt door het water waar zo’n vier miljard jaar geleden het leven is begonnen – en dat wij de voorbije decennia behoorlijk in problemen hebben gebracht. Je zou van minder nederig worden.
Op de boot zit ook een oude visser uit Oostende die me regelmatig wijst op bepaalde activiteiten op en rond de boot. Scholen tonijn bijvoorbeeld, plantkon en zeewier, maar ook grote gebieden vol met stukjes plastiek. Samen kunnen we filosoferen over alles wat er mis is gelopen maar ook toch blij zijn met de nieuwe richtlijnen rond visvangst en het feit dat op een aantal plekken er beterschap in zicht is. Ik heb soms wat moeite om de man te verstaan, hij spreekt plat Oostends. Tragisch is dat hij zijn beide ouders verloren heeft bij de ramp van 2015.
Klaas amuseert zich te pletter op de boot, zijn oorspronkelijke bezwaren om in de keuken te werken heeft hij snel laten varen sinds hij bevriend is geraakt met een knap meisje. Ze is de dochter van een vrouw die eind vorige eeuw is geadopteerd door een Vlaams gezin. En nu gaan moeder en dochter terug naar het ‘moederland’. En zo komt bijna een einde aan de eerste etappe van mijn laatste grote reis. Een boot vol verhalen en herinneringen op weg naar een continent vol verhalen en herinneringen.
Low Impact Man 