250

In onze reeks ‘cijfertjes’ vandaag aandacht voor nummer 250. Gisteren heb ik namelijk voor de 250ste keer mijn verhaal verteld. De allereerste keer was  in het gras voor een groep jongeren van JNM. Gisteren was het in een mooi auditorium voor een internationaal gezelschap van medewerkers van P&G.

Dit zegt meteen iets over de verscheidenheid van mensen die ik de voorbije jaren heb gezien. Mensen van 7 tot 77 jaar. Redelijk wat scholen natuurlijk, maar ook veel verenigingen, gemeentes, bibliotheken, bedrijven, politieke partijen, enzovoort. Regelmatig ook een lezing in Nederland, enkele keren in Frankrijk en raar genoeg slechts 1 keer in Wallonië (ons verste buurland?) Grote variatie in aantal aanwezigen ook. Bij een Vlaco congres ging het ooit over een duizendtal mensen, bij een lezing in Nederland was er naast de organisatoren 1 luisteraar. (dit was dan ook mijn eerste one-man show)

Ik heb op die manier al heel wat nieuwe plekjes in Vlaanderen ontdekt en zowel in tenten, café’s, kloosters, high-tech zalen en parochiezaaltjes gesproken. Ik heb heel wat ervaringen in het uitstippelen van routes via de sites van NMBS en de Lijn. Ik heb  ongeveer voldoende flessen wereldwinkel wijn gekregen om zelf een wereldwinkel te starten. Maar ik ben zeker voorstander van de trend waarbij de meeste regio’s hun eigen lokaal bier brouwen.

De inhoud van mijn verhaal is ook flink geëvolueerd, waar ik in het begin vooral vertelde over mijn dagelijks leven kan ik het nu niet laten om een veel breder verhaal te vertellen en gebruik te maken van beelden, muziek en af en toe een grapje. De eerste ‘Low Impact Man show’ was in maart 2010 en ook deze vorm evolueert steeds verder (met in het najaar enkele voorstellingen in de culturele centra).

Hoeveel mensen ik daarmee heb bereikt? Van de politie heb ik geen cijfers maar mijn persoonlijke tellingen komen aan 14 500 mensen (of een gemiddelde van 58 personen). De 10 500 bezoekers van Tegen de Lamp zijn daar niet bij geteld. Misschien moet ik ook eens een enquête doen bij de bezoekers aan lezingen en shows om te zien of ze op basis daarvan iets veranderen aan hun gedrag of houding. Maar ik vermoed dat mijn verhaal hier of daar iemand kan over de streep trekken.

Wellicht zal Kurt zich afvragen: ‘waarom blijf je dit doen?‘  Wel, er zijn verschillende motieven. Vooreerst is dit een deel van mijn job geworden, en misschien wel de fijnste job die ik ooit heb gehad. Het is bijzonder afwisselend en boeiend om elke keer opnieuw andere mensen te ontmoeten. Als ik eerlijk ben moet ik ook toegeven dat ik wel kan genieten van de erkenning die ik krijg door mijn verhaal te vertellen. (het is uiteindelijk zoals in het liedje van Raymond Van het Groenewoud:  ‘je veux l’ amour’) Mijn belangrijkste motivatie is echter dat ik het gevoel heb daarmee te doen wat ik het beste kan en waardoor ik mijn bijdrage kan leveren aan de samenleving.

Vanavond ga ik naar Oudenaarde voor nummer 251 voor de Professional Women’s Association. Geef toe, dit klinkt toch indrukwekkend.