een terugblik op Tegen De Lamp

55 voorstellingen, waarvan 9 schoolvoorstellingen

10 800 toeschouwers

ruim 15 000 bezoekers op http://www.tegendelamp.be

6300 km gereden met de Koolzaad olie

Maar naast de cijfers is er natuurlijk de bijzondere ervaring van samen met Jonas, Dimitri en Toon bijna 3 maanden intensief samen te reizen en te spelen. Onderweg en op voorhand veel gelachen en gepraat, gekaart ook (tijdens het fietsen), regelmatig gevoetbald. Ik verloor altijd. Een spelletje was bijvoorbeeld om een klein balletje van op het podium zo ver mogelijk de zaal in de sjotten. De voorstellingen zelf waren telkens anders, de laatste voorstelling duurde 20 minuten langer dan de eerste, omdat er telkens nieuwe improvisatie stukjes bij kwamen. En alles goed gelopen, met de lamp, met de teksten. Eén keer was het bijna verkeerd gegaan, en dan nog dank zij mezelf. Hier volgt het verhaal van Schoten….

Mensen die het stuk gezien hebben weten dat ik opkom met een rugzakje en dat de tekst van het stuk voor mij  klaarligt op scéne, samen met het kostuum en de ecologische toeter. Nu is het zo dat tussen de voorstellingen door de bewuste tekst in het rugzakje zit. Voor we starten leg ik de tekst klaar en neem ik de rugzak mee achter scéne.

In Schoten was ik om een of andere reden wat slordig bij de voorbereiding. Het was tenslotte de 38^ste voorstelling en alles was steeds goed verlopen. Dus pas toen Dimitri en Jonas mij op het podium riepen besefte ik dat ik het rugzakje in de kleedkamer had laten liggen. Even paniek – niks laten merken natuurlijk – maar toen dacht ik dat het rugzakje niet zo belangrijk is. Aan de ogen van Dimitri zag ik ook dat er meer mis was. De tekst zat nog in het rugzakje en dus ook in de kleedkamer. Dat was wel een probleem, want het concept van de voorstelling is natuurlijk dat twee acteurs een gast uitnodigen, die een toneeltekst geven en vragen om mee te spelen.  Eerst ging Jonas af op zoek naar de tekst, terwijl Dimitri met mij de schijn probeerde op te houden dat alles normaal was. Een halve minuut later was Jonas terug, hij kwam me halen en samen gingen we af. Terwijl Dimitri verplicht was wat de improviseren stonden we aan de gesloten deur van de kleedkamer.

Dit was de enige van de voorstellingen waarbij de kleedkamer was afgesloten – bij een vorige voorstelling was de portefeuille van Dimitri er gestolen -. Maria, de enige die de deur kan openen zit ergens in de zaal.  Jonas en ik moesten snel beslissen wat te doen. Ik dacht dat ik de tekst wel voldoende uit het hoofd ken, dus namen we een dikke ringmap achter de scéne, die zou dan dienst moeten doen als toneeltekst. Dus wij terug op, en ik krijg de map. Er blijkt geen papier in te zitten maar lichtfilters. Maar goed, op toneel kan je veel illusies wekken, dus wij spelen door. Aan een paar vlammende blikken van Dimitri zag ik al dat hij not amused was met mijn stommiteit. Ondertussen was ik me koortsachtig aan het afvragen of ik zonder tekst geen fouten zou maken. Ondertussen had ik ook al gezien waar Maria in de zaal zat en zag ik ineens een uitweg. Want in de voorstelling vraagt Dimitri me plots een cijfer over vlees, en dan zeg ik steeds: “ik kan het even opzoeken, ik heb documentatie bij”. Dus veranderde ik mijn tekst “ik heb documentatie bij, en die zit in de kleedkamer, en de kleedkamer is op slot, maar daar zit Maria, dus als ze met mij meegaat kan ik de documentatie halen”.

Dus ik snel met Maria naar de coulissen, wat kan omdat ik weet dat er een dan  tweetal minuten dialoog komen tussen Dimitri en Jonas. Ik was net op tijd terug met de rugzak. Laatste stap van de reddingspoging was dan de tekst ongemerkt in de gele ringmap moffelen en die er voor de ogen van het publiek uithalen. De rest van de voorstelling was ik supergeconcentreerd  en verliep alles vlekkeloos. Toppunt van het verhaal is dat achteraf heel wat mensen dachten dat de scéne met de vergeten rugzak een deel van de voorstelling was. (foto’s, Stef Stessel)