conclusies (8): lezingen en reacties

Ik geloof dat de dialoog met mensen nog altijd de sterkste manier is om een verhaal te brengen, alle boeken, artikels of  TV-programma’s ten spijt. Daarom ga ik regelmatig in op de uitnodigingen die ik krijg voor lezingen of workshops. In heb nu een veertigtal van dat soort lezingen achter de rug en daar waren een kleine 1 500 mensen op aanwezig. Daarnaast heb ik een enkele kortere interventies kunnen doen op grotere evenementen waar nog zo’n 2 300 luisteraars aanwezig waren. Toch bijna 4 000 mensen die een stukje van mijn verhaal hebben gehoord (tenzij ze in slaap gesukkeld zijn)

Aangezien we volgens sommige theorieën zo’n 300 000 Vlamingen nodig hebben (5%) om een omslag te realiseren moet ik nog 75 jaar rondtoeren. Gelukkig ben ik daarvoor niet alleen. Bij elke lezing zit er wel minstens iemand in de zaal die zelf ook een Low Impact Man of, vaker nog, Low Impact Madam genoemd mag worden.  En tijdens zo’n besprekingen merk ik dat meer en meer mensen onze huidige levensstijl in vraag beginnen stellen. Het blijft een probleem dat het misschien vooral ‘groene’ mensen zijn die naar zo’n lezingen komen. Ik zou dolgraag eens uitgenodigd worden op een congres van de beenhouwers of bij een personeelsfeest van Febiac of Sabena. Er zijn nog zoveel groepen in de samenleving die denken dat we kunnen blijven verder leven zoals we bezig zijn. Ik wil graag luitsteren naar hun motieven en angsten en kijken of er toch niet een paar punten zijn waar we elkaar kunnen vinden.

Wat ik ook geleerd heb de voorbije maanden is het nut van een blog. Meer dan 180 000 hits (waarvan heel wat vaste bezoekers), bijna 1 500 reacties van bloglezers. Vaak met interessante tips en weetjes, bijkomende ervaringen of opmerkingen op sommige van mijn stukjes. (zoals de terechte opmerkingen van Renaat over de plannen van de Lijn) Op die manier wordt veel individuele kennis plots gedeelde kennis, en zo gaan al die individuen die met ecologisch leven bezig zijn een beetje een, zij het virtuele, gemeenschap vormen. Bedankt aan allen die hieraan meewerken!

Tenslotte waren er ook af en toe spontane reacties op straat. Een man in het station van Leuven die me aanklampt en zegt; “wat je nu ook nog doet, je hebt je hemel verdiend”, of een klasje lagere schoolkinderen in het station van Antwerpen die naar me beginnen zwaaien omdat de juf roept “kijk daar kindjes, de Low Impact Man!”  Ze waren wellicht op weg naar de zoo. Ik heb één handtekening moeten geven op de arm van een meisje én één mama wou perse een foto van mij met haar dochtertje. Maar dat was het zowat. En voor iedereen die me durft een B.V. noemen heb ik ondertussen mijn standaard antwoord klaar; inderdaad, ik ben een Bewuste Vlaming, en zo mogen er gerust wat meer zijn.