Het is al tijdje geleden dat ik hier over lokale politiek heb geschreven, maar de manier waarop Christophe Peeters door zijn eigen partij is behandeld maakt me zo triest dat een troostend verhaaltje wel passend lijkt.
Gent januari 2025.
Iedereen herinnert zich nog de bewogen maanden na de gemeenteraadsverkiezingen van 2018. Mathias De Clercq die zich tot burgemeester uitroept voor de stemmen geteld zijn – en daarvoor later een zware prijs betaalt. De onverwachte coalitie van Open-VLD met CD&V, de machtsverschuivingen binnen het kartel Groen-Sp.a, het armworstelen over de burgemeesterssjerp, het gekibbel over bevoegdheden en mandaten. Met als onverwachte afsluiter de dramatische coup tegen misschien wel de meest bekwame schepen, Christophe Peeters. De start van het nieuwe bestuur was dus niet rimpelloos. Zoals velen vreesden bleek de nieuwe burgemeester – door sommigen de Zonnekoning genoemd – vooral gedreven door zijn ego. Hij verloor steeds meer steun binnen de eigen rangen. In de loop van de legislatuur gingen verschillende liberale raadsleden zich aansluiten bij Christophe Peeters die als onafhankelijke zetelde. Mathias De Clercq werd zes jaar op rij verkozen als Strafste Gentenaar, in de categorie ‘grootste ego’. En zelfs daar was hij trots op. De nieuwe liberale fractie doopte zich om tot de OGL (de Oprechte Gentse Liberalen) en diende een lijst in bij de verkiezingen van 2024. Kopman Christophe Peeters.
De uitslag van 13 oktober 2024 was duidelijk. OGL overvleugelde probleemloos Open-VLD en werd meteen de tweede partij net na het progressief kartel. Hafsa El-Bazioui had zoveel indruk gemaakt als schepen dat ze de kopvrouw werd van het nieuwe kartel Groen-Sp.a-PVDA. Het kartel en OGL haalden elk 19 zetels, en wat voorkeurstemmen betreft haalden Hafsa en Christophe op wonderlijke manier elk evenveel stemmen: 18 504 om precies te zijn. Op die bewuste verkiezingsavond liepen beiden elkaar bijna letterlijk tegen het lijf op de trappen van het stadhuis. Voor het oog van verschillende camera’s en reporters. ‘Wie wordt burgemeester?’ klonk het meteen uit de kelen van diverse journalisten. Hafsa hield even haar hand in de hoogte waardoor het tumult verstomde. ‘Voor mij is dit niet het belangrijkste, belangrijk is dat we deze stad samen goed besturen.’ Ze keek rustig de persmeute aan terwijl steeds meer omstaanders stilhielden om mee te luisteren. Toen zei ze nadrukkelijk; ‘Ik denk dat omwille van zijn ervaring en intelligentie Christophe best geplaatst is om burgemeester de worden.’ Christophe haalde diep adem. ‘Hafsa, dank je wel voor je aanbod, maar gezien jouw fantastisch resultaat en de nood aan vernieuwing wil ik dat jij de sjerp aanneemt.’ Ze gingen nog even door met elkaar te complimenteren en tot burgervader uit te roepen, tot iemand uit het publiek riep ‘samen, samen!’ een kreet die enthousiast overgenomen werd door de groeiende groep omstaanders. Op de trappen van het stadhuis beslisten Hafsa en Christophe om van het burgemeesterschap een duobaan te maken. Luid gejuich weerklonk bij de honderden toehoorders.
Het was de start van een hele reeks vernieuwingen. De duo-burgemeesters deelden hun wedde, hun kantoor en hun Riskja – met chauffeur. Ze stelden een klein college samen met negen leden, de meerderheid vrouwen. Zo werd Stephanie D’Hose onder andere bevoegd voor cultuur, wat voor een uitbarsting van vreugde zorgde in de Gentse kunstensector. Astrid De Bruycker kreeg de zware portefeuille ‘veerkracht en geluk’. Sarah Mathieu verving Filip Watteeuw op mobiliteit (Watteeuw was ondertussen een gerenommeerd consultant geworden rond stedelijke mobiliteit).Sarah Van Lieferinge kreeg als schepen van burgerparticipatie de opdracht een grondige politieke vernieuwing uit te tekenen. Tom De Meester mocht de woon problematiek én het openbaar vervoer aanpakken. Tine De Moor kreeg ‘Gent Deelstad’ als bevoegdheid en de kranige Mieke Van Hecke mocht tot ieders tevredenheid de volgende zes jaar opnieuw alle Gentse koppels huwen.
De eerste week van januari vertrok de nieuwe ploeg naar een vakantiehuis in de Vlaamse Ardennen. Ze namen er de tijd om elkaar te leren kennen, om vertrouwen op de bouwen en aan teambuilding te doen. Ze kregen trainingen in empathie en het geven van feedback. Gezien de ervaringen met de vorige burgemeester kregen Christophe en Hafsa een aparte sessie rond dankbaarheid en nederigheid. Er werden ook plannen gemaakt voor de volgende legislatuur, zo werd beslist grote stukken van het bestuursakkoord blanco te laten en in te vullen via nieuwe vormen van burgerparticipatie. De nieuwe ploeg kookte samen, er werd gedanst en diepzinnige gesprekken werden gevoerd. Tijdens het bosspel kon Tom De Meester nog net verhinderen dat een geblinddoekte Christophe Peeters in een sloot zou sukkelen. Bij de slotsessie – mindfulness – gingen ze allen op de grond liggen, het hoofd telkens op de buik van iemand anders. Toen Mieke Van Hecke per abuus een boertje liet gaf dit aanleiding tot een collectieve slappe lach die minuten duurde. Op de trein van Brakel naar Gent namen ze samen nog één beslissing; om hun accounts bij Twitter en Facebook meteen af te sluiten zodat ze zich konden concentreren op het luisteren naar de Gentenaars en samen de stad besturen.
En Mathias De Clercq? Hij besloot zijn zitje in de gemeenteraad niet op te nemen en opende een klein café, ‘Zot van Glorie’ genaamd. Op het raam staat in hoofdletters: ‘Hier het beste bier, in het tofste café van de mooiste stad van de wereld’ Met drie uitroeptekens. Af en toe bestelt er een grapjas wel eens een portie ‘Gentse clichés’. Als je langs gaat zal je merken dat Mathias altijd zijn tricolore lint draagt achter de bar. Niemand vond het nodig om hem dat af te nemen.
Steven Vromman
Burger van Gent, zeker niet de mooiste stad van de wereld, maar wel een fijne plek om te leven.
