het is aan ons

Het is hier al ruim een week stil op deze blog. Moeilijk om de juiste toon te vinden. Op een moment dat in Bakoe opnieuw een klimaattop dreigt te mislukken. Enkele dagen nadat de rechter Shell gelijk geeft in de rechtszaal. Terwijl duidelijk is geworden dat de CO2 uitstoot in 2024 opnieuw een record zal breken en ondertussen in de VS een fracking CEO minister van energie zal worden. De EU kiest ervoor om de levensnoodzakelijke ontbossingswet verder uit te hollen en uit te stellen. Het is een straffe paradox, hoe groter de urgentie, hoe minder de politieke actoren willen doen.

De voorbije dagen heb ik het boek ‘Laten we eerlijk zijn‘ van Anuna De Wever Vander Heyden gelezen. De analyse is vlijmscherp en de conclusies zijn dat ook. Het klimaatprobleem is vooral een symtoom van een wereldwijd economisch model dat nog steeds gebaseerd is kolonisatie, extractie en groeidwang. Zolang dit niet op de schop gaat zullen alle klimaatconferenties en technologische vondsten geen soelaas brengen. Destructie zit in de kern van het kapitalisme. Dit recent Nederlands onderzoek is duidelijk: twee derde van alle winst is ten koste van mens en milieu. Het is een conclusie die ook bij andere auteurs te lezen is (Naomi Klein, Mikaela Loach).

Dit verklaart ook de politieke terughoudendheid. Want een rechtvaardig klimaatbeleid voeren kan enkel als de uitgangspunten in vraag gesteld worden. En dat doen politici (en hun rijke kameraden, de CEO’s van multinationals) niet. Met als excuus dat ‘het slecht is voor de economie’ en ‘de mensen niet mee zijn.’

Dus we zullen het zelf moeten doen. Op veel manieren. Samen.