afscheid van een PMD zak

Vandaag is het zo ver. De PMD zak heb ik aan de deur gezet. Reeds 14 maanden staat dezelfde zak braaf in mijn living. Meestal redelijk verwaarloosd, behalve op die zelfdzame momenten dat er toch eens een blikje (bvb tomatenpuree) of een brik in terecht kwam (van een karton soya pudding ofzo). De zak is eigenlijk nog niet helemaal vol, ik zou hem nog even kunnen houden, maar ik heb van mijn hart een steen gemaakt en beslist hem voor eens en altijd buiten te zetten. Gezien de warmte wordt de zak toch een risico op geurtjes en fruitvliegen. Dus gaat de zak aan de deur en kan de inhoud starten met de reis naar het recyclageparadijs.

Wie weet kom ik op een dag nog een stukje ervan tegen als je op een zitbank gaat zitten gemaakt van gerecycleerde drankkartons. Of misschien zal het metaal van de kroonkurkjes uit de zak ooit nog de basis vormen voor een fiets (voor zover het verhaal klopt van de blikjes en de fietsen). Als afval zou kunnen spreken zouden we wel eens mooie verhalen te horen krijgen van verre reizen, sorteerbanden, vervuilde grond en misschien zelfs kinderhanden die op zoek gaan naar waardevolle metalen tussen het afval.

Het eindgewicht van de zak is 4,2 kilogram, ofte gemiddeld 300 gram per maand. Het zou wellicht nog beter kunnen, maar ik heb niet de ambitie hierin nog verder te gaan.

Een volgende zak zal binnenkort aan zijn loopbaan beginnen. Met de rol die ik nu nog in huis heb staan ben ik nog goed tot ergens in 2020. Benieuwd trouwens hoe het dan zal  zijn met afvalophaling en verwerking. En gewoon, met mij en met de wereld zelf…