Overbevolking is een moelijk en ingewikkeld thema, maar we mogen het niet negeren als we het hebben over de druk van de mensheid op de planeet. Niet enkel de manier waarop we consumeren speelt daarin een rol, maar ook het aantal mensen. Als we binnen pakweg vijftig jaar met 9 miljard zielen zijn wordt het nog moeilijker om allemaal goed te leven binnen de grenzen van de planeet. Vaak wordt met een beschuldige vinger gewezen naar Azië en Afrika, want daar hebben ze toch zoveel kinderen nietwaar. We moeten wel goed beseffen dat een hoog bevolkingscijfer vaak te maken heeft met het ontbreken van sociale zekerheid, met armoede, met analfabetisme en slechte gezondheidzorg. Ook bij ons is de bevolkingsgroei gedaald zodra de welvaart steeg. Een toename van onderwijs, (sociale) zekerheid en welvaartsniveau in deze landen zou al meteen een groot verschil maken. De beschikbare bronnen voor die welvaart zijn erg ongelijk verdeeld; de 20% rijkste mensen in de wereld gebruiken zowat 80% van de beschikbare hulpbronnen. Hoe langer we het schandaal van armoede laten bestaan hoe groter het bevolkingsprobleem wordt. Aangezien we hier boven onze stand leven zullen wij het met minder grondstoffen en energie moeten doen. (en dat hoeft niet per se een slechter leven op te leveren, dat kan ik persoonlijk getuigen).
Dan er is nog iets waar we rekening mee moeten houden; een kind dat hier geboren wordt zal 15 keer zoveel impact hebben op de planeet als een kind dat in Afrika ter wereld komt. In dit opzicht zijn de stijgende geboortecijfers in Vlaanderen niet echt goed nieuws. (tenzij al die kindjes worden grootgebracht tot echte Low Impact mensen)
In het ideale scenario heeft elke vrouw gemiddeld dus 2,1 kinderen, en zo komen we binnen enkele generaties wereldwijd op een stabiel niveau. Met mijn twee spruiten komt ik behoorlijk dicht in de buurt van het streefcijfer. Al moet ik toegeven dat dit eerder het gevolg is van een reeks toevallige omstandigheden dan een bewuste ecologische keuze.
Low Impact Man 