#wearemarching

We hebben ondertussen onze gloeilampen vervangen, we koken met deksel op de pot en laten de auto al eens staan. We hebben petitie’s getekend, het licht uitgedaan en zelfs liedjes gezongen voor het klimaat. We hebben geduldig naar de vele mooie woorden en toespraken geluisterd. We hebben even geloofd dat al die beloftes misschien zelfs zouden uitgevoerd worden.

We mochten niet naar Parijs, we mochten niet naar Oostende. Dus hebben we maar een fotootje gepost, omdat we begrip wilden opbrengen voor de overwerkte politiediensten. Maar het haalt allemaal niks uit.

Onze eigen regeringen hebben na ZES jaar nog steeds geen overeenstemming over de eigen inspanningen. Meer nog, de dag dat de klimaatconferentie start beslissen ze om verder te gaan voor nucleaire energie ten koste van hernieuwbare energie.

Ik heb het dus wel een beetje gehad met mijn eigen voetafdruk verkleinen en als brave burger beleefd te vragen aan bedrijven en politici om alstublieft ook eens iets te doen. Ik blijf voor een zachtmoedige en vreedzame aanpak pleiten, maar de beleefdheid laat ik alvast varen.

Hier alvast concreet voorstel. Onze verantwoordelijke ministers (Schauvliege, maar evengoed Bourgois) zijn hier en daar wel eens te lande om een lintje door te knippen of met een speech een evenement op te luisteren. Voortaan zal ik als een van deze verantwoordelijken het woord neemt rechtstaan en  in stilte mijn rug naar hen keren. Ik roep iedereen op hetzelfde te doen. Uiteindelijk is dit wat onze politici doen, ze keren hun rug naar de tienduizenden mensen die op alle mogelijke manieren zich inzetten om de klimaat-uitdaging aan te pakken! We kunnen dit niet blijven pikken.