over taxi’s en presidenten

Gisteren heb ik de speech van Obama bekeken, en één ding moet je hem toch nageven, de man kan wel mooi speechen. Zijn ferme uitspraak over de klimaatopwarming zou ons misschien wat hoop kunnen geven dat er nu eindelijk wat zal gebeuren op dat vlak. De voorbije jaren heeft Obama de olie-industrie alvast niet aan banden gelegd, integendeel zelfs. Het feit dat een aantal geplande boringen in het Noordpoolgebied nu toch kritisch worden bekeken is misschien een stap in de goede richting.

In de commissievergadering algemene zaken gisteren zijn de tussenkomsten en speeches iets minder bevlogen en welsprekend. Driekwart van de spreektijd wordt hier ingenomen door de collega’s van Vlaams Belang en NV-A die zo stoer mogelijk willen doen ten opzichte van de zogenaamde ‘patsers’, de ruziënde taxichauffeurs, de ouders van spijbelende kinderen, de drugdealers en gebruikers in de Brugse Poort. Blijkbaar is hun strategie om op zoek te gaan naar alles wat fout loopt, dit wat op te kloppen en de burgemeester hiervoor verantwoordelijk te stellen.  Vaak zijn die debatten gewoon welles-nietes spelletjes, maar soms krijg is op die manier wel interessante info.

In de kwestie van de ‘taxi-oorlog’ blijkt bijvoorbeeld dat vroeger de stad het aantal taxi’s kon bepalen. Er waren er 68 en alles liep prima. Tot een hogere overheid bepaalde dat het aantal taxi’s niet mag beperkt worden. In dit geval leidt de vrije markt dan tot een verdubbeling van het aantal taxi’s, bedreigingen en ruzies tussen de chauffeurs en een veel onveiliger rijgedrag. Daarbij komt dat ook taxi’s uit randgemeenten in Gent mogen rijden en je krijgt een ‘taxi-oorlog’, waar de gebruiker niks mee wint. Een kleine illustratie van wat het afbouwen van regels tot gevolg kan hebben.

Constructieve voorstellen heb ik dus nog niet gehoord van de oppositie. Het ‘grote’ debat over het bestuursakkoord is voorzien voor volgende week maandag en dinsdag (iedereen welkom in het stadhuis vanaf 19u – het is hier lekker warm).

Dat er in de wereld nog andere problemen zijn dan degene die door sommige partijen tot vervelens toe worden naar voren geschoven is duidelijk. Neem nu honger, al decennia lang een ware schande voor de mensheid. Volgend artikel maakt duidelijk hoe groot de kloof tussen rijk en arm is, en hoe eenvoudig een oplossing zou kunnen zijn; het jaarinkomen van de 100 rijkste mensen is voldoende om 4 keer de armoede uit de wereld te helpen. Honderd rijke mensen die samen vier keer verdienen van wat er nodig is om zowat 1 miljard mensen uit de miserie te halen. Ook daarvoor zullen afdwingbare regels nodig zijn om excessieve rijkdom aan te pakken. Om met de woorden van Obama te eindigen: om de individuele vrijheden te bewaken is collectieve actie nodig.