kerstverhaaltje

In een ver universum was er eens een planeet. Op deze bol krioelde het van leven, al was de laatste tienduizenden jaren één soort  heel succesvol geworden. Ze liepen rond in hel verlichte straten met handen vol zakken en pakjes. Ze reden traag in lange rijen metalen voertuigen en zagen er weldoorvoed uit. Toch hadden ze ook soortgenoten die kleiner en dunner waren op andere delen van de planeet. Die hadden vaak geen voertuigen  en konden zich met moeite voeden. De weldoorvoeden wisten daar wel van, maar hadden een manier bedacht om zich daar geen zorgen om te maken. Ze maakten zichzelf wijs dat het normaal was dat zij het beter hadden omdat ze zo veel werkten en hard hun best deden.

De weldoorvoeden kon je best omschrijven als pyromanen. Want ze verbrandden allerlei kostbare stoffen die ze  in de bodem van de planeet hadden gevonden. Daarmee konden ze energie en warmte maken, en hun machines en voertuigen laten functioneren. Je zou denken dat ze dan zelf minder zouden werken dank zij die machines, maar dat klopt niet. Het grootste deel van hun tijd zaten ze met velen samen achter tafels naar schermen te kijken en met hun vingers te tokkelen. Ook hun jongen brachten ze overdag naar grote zalen vol tafels waar ze hetzelfde deden. En thuis keken ze meestal nog naar grotere schermen.

Ondanks de vele spullen en schermen waren weinig mensen tevreden. De meest-weldoorvoeden omdat ze schrik hadden dat de minst-weldoorvoeden hun spullen zouden afpakken. De redelijk-weldoorvoeden omdat ze minder hadden dan de meest-weldoorvoeden, enzovoort. Verder bleek dat de planeet steeds warmer werd door al het verbranden, dat de bewoners geen tijd hadden om elkaar nog dag te zeggen en ze steeds meer ruzie hadden. Maar omdat dit nu eenmaal de manier van leven was ging iedereen er van uit dat dit voor altijd zo zou zijn.

Iedereen? Toch niet, hier en daar stonden individuen op die het anders deden. Die hun spullen en voertuigen wegdeden, die met elkaar gingen praten in plaats van met de schermen. Die kozen voor samenwerking in plaats van concurrentie. Het waren er steeds meer die kozen voor relaties in plaats van prestaties. Die bezig waren met kwaliteit in plaats van kwantiteit. Ze starten met nieuwe initiatieven gericht op delen en zorgen. Ze leggen zich niet neer met de onrechtvaardige en vernietigende systemen waarin ze leven.

Ze hebben namen als Bruno, Louis, Eva, Alexia, Sander, Jim, Lucie, Inge, Bart, Griet, Stefaan, Amor, Eva,  Joost, Evelien, Mieke, Hilde, Wim, Ilse, Liesbeth, Nicolas, Ellen, Bram, Stefan, Piet, Kristina, Dirk, Stijn,  Wouter, Debbie, Baharack, Evita, Sandra, John, Tine en nog vele vele andere die ik de voorbije tijd mocht leren kennen.

Als kwetsbare sterren in een donkere kerstnacht zijn ze tekenen van hoop.  En als het aantal sterren blijft toenemen zoals de laatste tijd dan komt het misschien nog goed met die planeet in dat verre universum.

Ik wens je een prettig kerstfeest en dat ook jouw ster steeds sterker mag stralen.

Steven